سرنوشت بچه تنبل کلاس

این متن هم از گروه تلگرامی همخوان انتخاب شده است:
ﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ، شیراز ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺎﻝ ١٣٤٠، ﻭﺳﻄﺎ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻣﺪﻢ اصفهان یک ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ. ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧ ﺑﻮﺩﻡ، ﻟﻬﺠﻪ ﻏﻠﻆ ترکی قشقایی، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﺐ. ﻣﺎ ﺘﺎﺑﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍ اناﺭ ﺑﻮﺩ. ﻭﻟ اصفهان ﺁﺏ ﺑﺎﺑﺎ. معضلی ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍ ﻣﻦ، ﻫ ﻧﻤ ﻓﻬﻤﺪﻡ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻦ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻟ ﺑﺎ ﺳﺨﺘ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘ ﺩﺭﺳ ﻣﺨﻮاﻧﺪﻡ.
ﺗﻮ اصفهان ﺷﺪﻡ ﺷﺎﺮﺩ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺱ. خانم ﻣﻌﻠﻢ ﺮ ﻭ بی حوصلی ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻪ ﺷﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻦ! ﻫﺮ ﺲ ﺩﺭﺱ ﻧﻤ ﺧﻮﺍﻧﺪ می گفت: ﻣ ﺧﻮﺍ ﺑﺸ ﻓﻼﻧ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺍ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﻓﺘﻢ ﻼﺱ ﺩﻭﻡ. ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﻦ، ﺍﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻤﻤﺎﻥ. ﻫﻤﺸﻪ ﺗﻪ ﻼﺱ ﻣ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺎﻫ ﻫﻢ ﻮﺑ ﻣﺨﻮﺭﺩﻡ ﻪ ﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﺩ ﻫﺴﺘﻢ!
ﺩﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺷﺎﺮﺩ ﺗﻨﺒﻠ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ!
ﻼﺱ ﺳﻮﻡ ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﺒﺎ ﺁﻣﺪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎﻥ. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﻗﺸﻨ ﻣ ﻮﺷﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻠ ﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍ ﻼﺱ ﻣﺎ ﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻪ ﻼﺱ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺟﺎی من ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ!
ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺩ، ﻣﺸﻖ ﻔﺖ ﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﺭﻦ.
ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺗﻤﺰ ﻣﺸﻘﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ
ﻭﻟ ﻣ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻧﺘﺠﻪ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺱ ﺴﺖ!
ﻓﺮﺩﺍﺵ ﻪ ﺍﻭﻣﺪ، ﺧﻮﺩﻧﻮﺲ ﺧﻮﺷﻞ ﺮﻓﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺮﺩﻥ ﻣﺸﻖ ﻫﺎ. ﻫﻤ ﺷﺎﺥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻢ. ﺁﺧﻪ ﻣﺸﻘﺎﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺎ ﺧﻂ ﻣﺰﺩﻥ ﺎ ﺎﺭﻩ ﻣ ﺮﺩﻥ، ﻭﻗﺘ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺍﻣﺪ ﻣﺸﻘﺎﻣﻮ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ، ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻣ ﻟﺮﺯﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣ ﺯﺩ.
ﺯﺮ ﻫﺮ ﻣﺸﻘ ﻪ ﺰ می نوﺷﺖ. ﺧﺪﺍﺎ ﺑﺮﺍ ﻣﻦ ﻣ ﻧﻮﺴﻪ؟
ﺑﺎ ﺧﻄ ﺯﺒﺎ ﻧﻮﺷﺖ: ﻋﺎﻟ!
ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤ ﺷﺪ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﻦ ﺍﻭﻟﻦ ﻠﻤﻪ ﺍ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﻮﻖ ﻣﻦ ﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺭﺩ ﺷﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺮﻪ ﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻔﺘﻢ ﻫﺮﺰ ﻧﻤ ﺬﺍﺭﻡ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻣﻦ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻬﺘﺮﻦ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻝ ﺑﺴﺖ ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻨﻄﻮﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ. ﻫﻤﺸﻪ ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻗﺘ ﻨﻮﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﻔﺮ ﺷﺸﻢ ﻨﻮﺭ ﺩﺭ ﺸﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﻐﺮ ﺩﺍﺩ.
ﺮﺍ ﻠﻤﺎﺕ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﺯﺒﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺮﺍﻥ ﺩﺭﻎ ﻣﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﻭﻩ ﻣﺎ ﺪﺭﺍﻥ، ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ، ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ، ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ، ﻣﺮﺑﺎﻥ، ﺭﺋﻴﺴﺎﻥ ﻭ.
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍ ﺍﺯ امیرمحمد نادری قشقایی - ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎسی ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﺗﺮبیتی ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻛﻨﺖ ﺍﻧﻠﺴﺘﺎﻥ